Miód wielokwiatowy
Jak sama nazwa wskazuje, miód ten pochodzi z nektaru zebranego przez pszczoły z różnych roślin, zarówno uprawnych, jak i rosnących na łąkach, w lasach, na nizinach i w górach.
Ma barwę jasnokremową, czasem herbacianą. Dość szybko krystalizuje, zmieniając barwę na jasnoszarą lub jasnobrązową. Charakteryzuje się dość silnym zapachem przypominającym zapach wosku, a jego smak zależy od mieszanki nektarów przyniesionych do ula. Jego walory lecznicze zależą od roślin, z których pszczoły zebrały nektar.
Miód wielokwiatowy nadaje się szczególnie do walki z chorobami alergicznymi, zawiera bowiem pyłki kwiatowe, które działają jak antygeny.
Miód mniszkowy
Nektar do produkcji tego miodu pochodzi z mniszka lekarskiego, stosowanego także w ziołolecznictwie. Miód ma barwę jasnożółtą, czasem jasnopomarańczową. Charakteryzuje się ziołowym zapachem kwiatów mniszka.
Miód mniszkowy zawiera, pochodzącą z kwiatów mniszka, cholinę, dlatego nadaje się do leczenia chorób lub schorzeń wątroby i dróg żółciowych. Można go również z powodzeniem stosować w leczeniu niedokrwistości i stanów wyczerpania fizycznego i psychicznego.
Miód rzepakowy
Ta odmiana miodu jest efektem przerobienia przez pszczoły nektaru uzyskanego z kwiatów rzepaku. W stanie płynnym miód jest bezbarwny lub ma kolor słomkowy. Po skrystalizowaniu, które, ze względu na dużą zawartość glukozy, następuje bardzo szybko, uzyskuje barwę biało-kremową i mazistą konsystencję. Ma dość słaby zapach kwiatów rzepaku.
Miód rzepakowy zaleca się do leczenia chorób krążenia, przede wszystkim w miażdżycy. Wyrównuje niedobory potasu w organizmie, obniża ciśnienie krwi, poprawia zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen i pierwiastki odżywcze.
Bardzo dobrze sprawdza się w leczeniu chorób skóry, ponieważ, stosowany zewnętrznie, zapobiega tworzeniu się pęcherzy po oparzeniach, minimalizując ryzyko powstania infekcji, przyspiesza także gojenie się ran. Miód rzepakowy wykazuje słabsze działanie w leczeniu chorób wątroby i dróg oddechowych.
Miód akacjowy
Czysty miód akacjowy z nektaru, zebranego z kwiatów akacji, bywa bezbarwny lub jasnokremowy, a po skrystalizowaniu jest biały lub słomkowy. Krystalizuje jednak bardzo powoli, dzięki zawartości dużej ilości fruktozy. Przyjemnym zapachem przypomina zapach kwiatów akacji.
Miód akacjowy stosuje się w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, bo przyspiesza gojenie się nadżerek i owrzodzeń. Można go używać w leczeniu nadkwasoty, a także zapaleń i stanów skurczowych jelit, bo poprawia ich perystaltykę.
Miód gryczany
Wykorzystywany do produkcji tego miodu nektar, pochodzi z kwiatów gryki. Ma ciemnie zabarwienie, często bywa brunatny, a pod wpływem światła zmienia barwę na prawie czarną. Krystalizując, tworzy twarde, grube kryształy, zawieszone w miodowym osoczu. Posiada dość ostry zapach i podobny smak, czasem nawet piekący.
Jako jedyny zawiera spore ilości dobrze przyswajalnego magnezu, dlatego poleca się go w leczeniu chorób nowotworowych. Dobre rezultaty przynosi stosowanie miodu gryczanego w profilaktyce przeciwmiażdżycowej, wspomaga także pracę mięśnia sercowego. Można go polecić przy osłabieniu wzroku, słuchu i pamięci.
Miód lipowy
Miód lipowy jest produktem uzyskanym przez pszczoły z nektaru kwiatów lipy. W stanie płynnym ma barwę jasnobursztynową lub żółto-zieloną. Po skrystalizowaniu ma konsystencję drobnoziarnistą i uzyskuje barwę żółto-białą lub złocistą. Miód lipowy pachnie bardzo przyjemnie, kwiatami lipy.
Zastosowanie miodu lipowego w ostrych i przewlekłych chorobach układu oddechowego, ma bardzo długą tradycję. Działa on, podobnie jak kwiat lipy, wykrztuśnie, napotnie i przeciwgorączkowo. Wykazuje także właściwości uspokajające i przeciwskurczowe. Miód lipowy ma bardzo mocne i skuteczne działanie antybiotyczne, pomocne przy zwalczaniu chorób dróg moczowych. Można go również z powodzeniem stosować w leczeniu nerwic.
Miód wrzosowy
Pozyskiwany z kwiatów wrzosu nektar, o specyficznych cechach organicznych i zapachu, służy pszczołom do produkcji bardzo cennej odmiany miodu. W stanie płynnym ma on zabarwienie czerwono-brunatne. Po skrystalizowaniu, co następuje dość szybko, uzyskuje konsystencję galaretowatą. Ma bardzo silny i specyficzny zapach, przypominający zapach kwiatów wrzosu. W smaku jest niezbyt słodki, a nawet lekko gorzkawy.
Zawiera, w porównaniu z innymi odmianami, dużo witamin i związków mineralnych. Miód wrzosowy zalecany jest w chorobach dróg moczowych, wspomaga leczenie prostaty, kamicy nerkowej, bardzo dobrze sprawdza się w leczeniu zapalenia jelit i biegunek.
Miód spadziowy
Miód spadziowy jest produktem pszczelim zawierającym spadź z drzew liściastych i iglastych. Może być barwy szarozielonej, brązowej, a nawet czarnej, co zależy od gatunku drzew, z których pozyskiwana jest spadź. Krystalizuje dość wolno, przybierając postać grudkowatą. Ma lekko korzenny zapach, w smaku jest łagodny i mało słodki.
Miód spadziowy z drzew iglastych działa przeciwzapalnie, odkażająco i wykrztuśnie; ma działanie antybiotyczne. Zawiera więcej niż miody nektarowe substancji czynnych, w tym biologicznie czynnego żelaza. Znajduje zastosowanie w chorobach górnych dróg oddechowych oraz przy obniżonej odporności organizmu. Wspomaga także leczenie chorób reumatycznych, skórnych i układu nerwowego.
Miód ze spadzi liściastej ma podobne działanie, lecz dzięki działaniu moczopędnemu lepiej nadaje się do leczenia schorzeń dróg moczowych i reumatycznych. Działa także rozkurczowo, dlatego polecany bywa w chorobach dróg żółciowych, wątroby i jelit.
Miód nektarowo - spadziowy
Miód mieszany powstaje z połączenia nektaru z kwiatów różnych roślin ze spadzią. Dzięki temu ma bardzo urozmaicony skład i dość dużą wartość odżywczą. Miód ten ma barwę zielonkawą, brązowo- zieloną, przed skrystalizowaniem, a po nim jasnobrązową lub ciemnobrązową. Smak tej odmiany miodu zależy od roślin, z których pozyskiwany był surowiec.
Miód ten wykazuje silne działanie antybiotyczne, zwłaszcza, jeśli pochodzi z terenów górskich, położonych powyżej 1000 metrów n.p.m. Miody mieszane doskonale sprawdzają się w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego, w chorobach serca i zaburzeniach trawienia.
